ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 9

นี่ก็เป็นเวลา 6 เดือนแล้วที่กิจการช็อกโกแลตส่งออกของแทยองดำเนินกิจการมา นี่ฉันกับวิลเลียมทำงานกับเขามาครึ่งปีแล้วหรอเนี้ย วันนี่เป็นสิ้นเดือนพอดี แล้วก้เป็นวันจัดงานประจำหมู่บ้านด้วยก็ครบอีก 3 เดือนแล้วหนิ ว่าแต่วิลเลียมหายไปไหนเนี้ย พักหลังๆวิลเลียมทำตัวเหินห่างกับฉันและเขาก้ชอบหายไปไหนมาไหนคนเดียวอยู่บ่อยๆ จนฉันต้องออกไปตามบางครั้งฉันก็พบว่าเขากำลังยืนคุยกับพ่อค้าชาวฝรั่งอยู่เป็นนานสองนาน ดูท่าทางแล้วเหมือนเขารู้จักสนิมสนมกันมากก่อน แต่ฉันก็ไม่ได้สงสัยอะไรเพราะคิดว่าคงเป็นเพราะเขาเป็นคนส่งช็อกโกแลตให้พ่อค้าเดินเรืออยู่แล้วก็ไม่แปลกอะไรที่เขาจะรู้จักพ่อค้ามากหน้าหลายตา

                “แล้วนี่ นายชีเปลือยหายไปไหนอีกคนเนี้ย”

                “คุณย่าครับ ผมหมดสัญญากับคุณพ่อแล้ว”

                “อ้าว แล้วกิจการช็อกโกแลตที่นี่หล่ะ หลานจะทิ้งมันไปหรอ”

                “ผม...” ฉันหัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อได้ยินสิ่งที่เขากับคุณย่ากำลังคุยกันโดยบังเอิญ

                “ผมยอมรับว่าเมื่อก่อนผม คิดว่าผมต้องทำภารกิจคืออยู่ที่นี่ให้ได้ ให้ครบตามกำหนด 6 เดือน แต่ตอนนี้ผมก็ไม่อยากไปไหนเหมือนกันครับ เพราะผมคิดว่ามีบางสิ่งที่ทำให้ผมเปลี่ยนไป แต่เมื่อวานพ่อโทรมาหาผมแล้วบอกให้ผมรีบกลับไป...” เขาเว้นวรรคคำพูดก่อนจะพูดในสิ่งที่ทำให้หัวใจฉันพลันแตกสลาย

                “ผมต้องกลับไปแต่งงานครับ” ตอนนี้ฉันรู้สึกควบคุมตัวเองไม่ได้ ฉันกัดริมฝีปากแน่นพลางสะอื้นในตาเริ่มพร่ามัว เมื่อตอนนี้มันเต็มไปด้วยน้ำตาที่ล้นเอ่อออกมาอย่างพลั่งพลู

16:40 น. เลิกงาน

 “เอ๊ะ!!! นั่น พ่อค้าสองคนนั้นอีกแล้ว มันชักจะยังไงๆแล้วนะ”แนค่อยๆย่องไปจนสามารถได้ยินที่เขาคุยกัน

                “คุณหนูครับ กลับกับพวกเราเถอะครับ นี่มาดามก้ให้พวกผมมารับคุณหนูกลับบ้านโดยด่วนเลยนะครับ” นายฝรั่งคนหนึ่งพูดขึ้น

                “ไม่ ฉันยังไม่ได้ลาใครคนนึงเลย พวกนายกลับไปบอกแม่เราว่าเราขอเวลาอีกสักสองสามวัน แล้วเราจะกลับไปทันที” แล้วนายฝรั่งสองคนก็ขึ้นเรือสำเภาไป

                “วิลเลียม!!!” ฉันตัดสินใจเรียกเขา ทำเอาเจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้ง

                “โมจิน อะๆ มีอะไรรึเปล่า เขายืนอึ้งๆอยู่สักพักก่อนจะพูดปัดไปเรื่องอื่นก่อนเหมือนเขารู้ว่าฉันจะถามอะไรเขาต่อ “รีบกลับบ้านไปเตรียมตัวไปงานคืนนี้กันเถอะโมจิน”

                “นายมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า”

                “ถึงเวลาเดี๋ยว ผมจะบอกคุณเองนะ”

                ณ งานประจำหมู่บ้านที่จัดขึ้นเหมือนกันของทุกๆ 3 เดือน สีสันความสนุกสนานก็เหมือนที่ผ่านมา ตั้งแต่วิลเลียมกลับมาถึงบ้านจนตอนนี้เรามาอยู่ในงานเขาก็ยังไม่พูดอะไรกับฉันสักคำ แต่ดูๆไปก็เหมือนว่าเขามีอะไรจะบอกฉัน จนในที่สุดเขาก็เอ่ยปากพูดกับฉัน เขาชวนฉันออกมาจากลานของงาน เรามาหยุดอยู่ที่ชายหาดซึ่งเป็นที่เดียวกันกับที่นายชีเปลือยเคยบอกว่า ชอบฉัน

                “มีอะไรรึเปล่าวิลเลียม”ฉันเริ่มเป็นฝ่ายถามเขก่อนเพราะสถานการณ์มันเริ่มเงียบเกินไป

                “นี่ โมจิน ผมเคยเล่าให้โมจินฟังใช่มั้ยว่าผมเป็นของพ่อค้าเรือสำเภาที่ชอบการผจญภัย และก็ได้ผลัดตกเรือมาเพราะโดนพายุแล้วโมจินก็ช่วยผมมาจนถึงทุกวันนี้”

                “เอิ่ม ใช่แล้ว...”

                “คือ....” เขาดูอ้ำอึ้งอีกแล้ว

                “ คือ ที่จริงแล้วผมเป็นลูกชายของเศรษฐีคนนึงในนิวยอร์กหน่ะ ผมหนีออกจากบ้านมาเพราะถูกบังคับให้แต่งงานแต่ผมไม่ได้รักผู้หญิงคนนั้นที่แม่ผมคอยหามาให้ ผมต้องการออกมาผจญภัยตามหาสิ่งล้ำค่าจากแดนต่างๆมาทำในสิ่งที่ผมอยากจะทำมากกว่า แต่ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์พวกนี้ขึ้น ผมขอโทษที่ปิดบังโมจินตั้งแต่แรก ผมแค่อยากลองใช้ชีวิตแบบคนธรรมดาทั่วไป แบบไม่มีฐานะมาคอยขวางดูบ้างสักครั้ง แล้วผมก็ได้พบสิ่งล้ำค่าจริงๆ นั่นก็คือ การได้เห็นความสุขของผู้คนกับสิ่งที่ตัวเองรัก”

                “นี่นายพูดจริงหรอ เรื่องที่นายบอกฉันเมื่อหน่ะ”

                “เอิ่ม นี่คือเรื่องจริงผมคิดว่าไม่ควรปิดบังมันกับคนที่เราไว้ใจเพราะมันอาจทำลายความสัมพันธ์ของเราได้” นี่นายพูดว่า ความไว้ใจ ความสัมพันธ์ของเรา อะไรสักอย่างนะ

                “โมจิน ผมมีอีกเรื่องที่อยากบอก” เขานิ่งไป ทำหน้าอมยิ้มบิดตัวไปมา หยุดนะ หยุดทำแบบนี้ >///<

ฉันเบิกตากว้างเป็นเชิงว่า ก็บอกมาซิ รอฟังอยู่ มันลุ้นโว้ย

                “ โมจิน ฉันรักเธอนะ” ไม่ทันที่ฉันจะได้แสดงอาการเขินบ้างกับสิ่งที่เขาสารภาพและฉันเพิ่งจะได้ยิน เงาของใครบางคนที่ดูคุ้นๆตาก็แวบผ่านหางตาฉันไป นั่นๆ นั่นมัน นายชีเปลือยหนิ หรือว่าเขาจะได้ยิน

ฉันตัดสินใจละสายตาทุกอย่างจากวิลเลียมแล้ววิ่งตามเงานั้นไปแทนโดยไม่ใยดีคำว่ารักของอีกคนเลย นั่นก็คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันไม่คิดว่าเขาจะไปจากฉันจริงๆ ถ้าฉันรู้ว่าเขาจะไปจากฉันในคืนนั้น ฉันก็คงไม่ทำร้ายจิตใจเขาแบบนั้นหรอก

                “ ลาก่อนนะโมจิน”